Slimme kleding: Programmeerbare vezel verandert van stof door op een knop te drukken
Het klinkt als de antithese van fast fashion en alle trends die streven naar meer en sneller veranderende kleding: Een interdisciplinair team van het MIT heeft een vezel gepresenteerd die zich aanpast aan omgevingsfactoren.
Het kan bij lage temperaturen samentrekken om een jas dichter en isolerender te maken. Als het warmer wordt, zet het weer uit totdat de stof losjes valt. Eenmaal geprogrammeerd zou er geen elektronica of andere hardware nodig zijn.
In het beste geval past de jas, mantel of trui altijd goed, zelfs na intervalvasten. En ze zijn net zo warm op een lentedag als wanneer de winter invalt.
Heel praktisch
De nadruk ligt echter niet alleen op het feit dat er geen verdere technologie nodig is of dat elektriciteit ook kan worden gebruikt als stimulans - waarvoor dan wel verdere technologie nodig is - maar de kleding kan worden aangepast door op een knop te drukken.
Het doel was om een materiaal te ontwikkelen dat geruisloos en zonder noemenswaardige slijtage kan veranderen. Het resultaat zijn vloeibare kristallen die in een netwerk van elastomeren zijn verwerkt.
Afhankelijk van de samenstelling kan het temperatuurbereik dat een reactie veroorzaakt of het type verandering in het materiaal nauwkeurig worden gedefinieerd. En het feit dat vloeibare kristallen kunnen veranderen door middel van minimale elektrische stroompjes is elke dag te zien op de digitale radiowekker of het computerscherm.
En dat is nog niet alles voor de positieve eigenschappen: zelfs het productieproces zou relatief onproblematisch zijn. De materiaalmix kan worden samengesteld in een proces dat vergelijkbaar is met een 3D-printer met hars. Momenteel wordt 20 cent per meter draad gerekend.
Het lijkt dus heel goed denkbaar dat we deze vezel op een gegeven moment daadwerkelijk zullen tegenkomen in jassen, capuchons of een smart wearable, aangestuurd door smartphone, luchttemperatuur of heel andere triggers. De mode voor de echte doorbraak zou er net iets chiquer uit moeten zien dan de voorbeelden die momenteel door de MIT-onderzoekers worden gepresenteerd.
Bron(nen)
