Natrium-CO2-batterij slaat elektriciteit op en bindt kooldioxide

De batterij heeft twee dingen nodig: elektriciteit uit hernieuwbare energiebronnen en CO2 uit een elektriciteitscentrale die fossiele brandstoffen gebruikt of uit de chemische industrie komt. Wanneer de elektriciteit aan het net wordt teruggeleverd, wordt de CO2 tegelijkertijd als vaste stof gebonden en kan dan voor andere doeleinden worden gebruikt.

De twee elektroden bevinden zich in zout water. De afgevangen CO2 wordt toegevoegd, waaruit een poeder wordt gevormd wanneer de elektriciteit vrijkomt, dat op de bodem van de batterij neerslaat. Bovendien wordt er alleen een katalysator van een ijzer-nikkellegering gebruikt.

Het systeem is ontworpen als een stationaire opslageenheid, wat het voordeel heeft dat er geen gesloten systeem nodig is. Hierdoor zullen de kosten naar verwachting relatief laag zijn. Naast het eenvoudige ontwerp is dit ook te danken aan het feit dat er alleen algemeen verkrijgbare en goedkope materialen worden gebruikt voor de ontwikkeling.

Het grootste probleem op dit moment is de beperkte periode waarin de energie zonder noemenswaardige verliezen kan worden opgeslagen. Het zou echter zelden meer dan 24 uur duren om de batterijen als nuttige buffer in het elektriciteitsnet te gebruiken.

Toch wordt er momenteel een tweede type ontwikkeld. Deze aluminium CO2-batterij kan 600 uur elektriciteit opslaan zonder verliezen, althans in laboratoriumtests. Dat zou 25 dagen zijn, en zeker meer dan genoeg tijd om zelfs een langdurige piekstilstand te overbruggen.

Bovendien wordt er twee keer zoveel CO2 geabsorbeerd als bij de natriumbatterij. Het huidige probleem hier is dat het, in tegenstelling tot de Na-CO2-batterij, nog niet mogelijk is geweest om ze te ontwerpen in een formaat dat bruikbaar is voor elektriciteitsnetten.