CheckMag | Fallout bewijst dat mensen niet genieten van Bethesda's spellen, ze genieten alleen van de werelden
The Elder Scrolls en zijn adoptiebroer Fallout zijn nu al meer dan tien en een half jaar populair bij het grote publiek, maar door de jaren heen is hun basisstructuur opmerkelijk statisch gebleven, met de speler die heen en weer wijde open werelden doorkruist voor een duizelingwekkende verscheidenheid aan missies die af en toe onderbroken worden door onhandige gevechten en gebrekkige dialogen. Dit weidse maar ondiepe ontwerp is lang een kenmerk geweest van Bethesda's eigen RPG's, maar het was zo nauw met hen verbonden dat het van buitenaf vaak een deel van de aantrekkingskracht leek te zijn.
Enter: Starfield. Ondanks de hype en de verwachting rond de nieuwste franchise van BGS, waren de kritieken op het spel op zijn best gemengd. Zonder bestaande lore en achtergrond om uit te putten, veranderden de weidse planeten en hun snuisterijen in lege ruimtes met een minimale setdressing; de litanie van side-quests bood niet langer diepgang, maar was slechts een oefening in het afvinken van vakjes. En toen de bodem uit de veronderstelde gouden formule was gevallen, waren alle aanpassingen aan starships of de grafische details in de Settled Systems niet genoeg om spelers weer aan boord te krijgen, ook al waren het allebei enorme sprongen vooruit ten opzichte van eerdere games.
Aan de andere kant heeft de Fallout tv-serie, die zich afspeelt in hetzelfde universum als de games, sterke recensies ontvangen. De serie wordt vooral geprezen om hoe uniek de serie is; saaie post-apocalyps zijn een dozijn in de populaire cultuur, maar deze zit vol humor, droge humor en ironische ondermijning van het Amerikaanse utopisme uit de jaren 50, en dat alles wordt weggespoeld met een glas komisch overdreven gore. Iedereen die bekend is met de games kent dit plaatje al (en als u een inhaalslag wilt maken, Amazon geeft er drie gratis weg op Prime!), maar het is vrij opmerkelijk dat de smaak en achtergrond van de setting als hoogtepunt is gekozen, omdat dit precies is wat van het beeldscherm van de PC naar het kleine scherm is overgebracht.
Natuurlijk is het makkelijk om de populariteit van de Fallout-setting af te doen als iets dat te danken is aan het Black Isle-team dat de franchise en de eerste paar delen heeft gemaakt, of misschien aan hun opvolgers bij Obsidian Entertainment en hun spin-off titel Fallout: New Vegas, die wordt beschouwd als meer trouw aan de originelen. Toch wordt de show, in voor- en tegenspoed, gedomineerd door aantekeningen uit Bethesda's Fallout-titels, en zowel het visuele ontwerp als de verhaallijnen zijn sterk gebaseerd op wat er is vastgelegd in Fallout 4 in het bijzonder. Dat is logisch - het is tenslotte Bethesda die met Amazon samenwerkt om de show te maken - maar de kern van de zaak is, of de visie op het IP nu wel of niet onwaar is aan de oorspronkelijke bedoeling, die visie is wat populair blijkt te zijn.
Dus. Een Bethesda IP buiten gaming om heeft succes, maar een Bethesda RPG zonder de vlaggenschipinstellingen flopt. De conclusie die hieruit getrokken kan worden, namelijk dat mensen meer genieten van het verkennen van deze rijke omgevingen dan van het spelen van de eigenlijke games, is vrij duidelijk... maar het is er één die misschien geen geweldige vooruitzichten biedt voor Bethesda Game Studios na een kostbare flop.
Misschien is het geschommel en gemis van Starfield een bliepje. Misschien zal The Elder Scrolls VI een stap voorwaarts zijn op het gebied van innovatieve en boeiende mechanica. Maar desalniettemin zou het in licentie geven van franchises voor het kleine scherm - of zelfs spellen van derden, zoals de IP's Warhammer Fantasy en 40.000 met groot succes gebruiken - een aantrekkelijke bron van secundaire inkomsten kunnen zijn voor BGS en zijn opperheren bij Microsoft, te midden van de huidige neergang in de game-industrie.
Bron(nen)
Eigen
