De kleinste pacemaker ter wereld wordt aangeprezen als nieuwe grens in geavanceerde hartgeneeskunde

Het gebruik van een tijdelijke pacemaker kan een noodzakelijk onderdeel zijn van operaties voor de behandeling van hartaandoeningen, om de hartslag van een patiënt tijdens of na de ingreep te helpen reguleren. De apparaten worden in verband gebracht met complicaties zoals infectie of letsel aan het hartweefsel. Sommige van deze bijwerkingen zijn fataal gebleken, zoals in het geval van pionier-astronaut Neil Armstrong die in 2012 overleed na een bypassoperatie.

Een team onder leiding van professoren Igor Efimov en John A. Rogers van de Northwestern University in Chicago beweert dat ze de resultaten bij mensen met tijdelijke pacemakers kunnen verbeteren dankzij hun nieuwe kijk op de technologie.

Hun prototype is volgens de beschrijving geminiaturiseerd tot slechts 1,8 millimeter (mm) × 3,5 mm × 1 mm, en kan dus in de punt van sommige injectiespuiten passen om de invasiviteit van de plaatsing mogelijk te beperken.

Het heeft een kathode en een anode, gemaakt van molybdeen trioxide en ofwel een composiet van zink (Zn) of een AZ31 magnesium legering: biocompatibele materialen die biologisch zouden moeten afbreken in de hartspier waarin ze geplaatst zijn wanneer hun taak erop zit.

De piepkleine pacemaker wordt aangedreven door elektriciteit die wordt opgewekt wanneer hij in contact komt met levend weefsel, en wordt bestuurd door nabijgelegeninfrarood pulsen die bedoeld zijn om het hart op een regelmatig tempo te laten pompen en die worden afgegeven via een flexibele pleister die op de borst wordt gedragen.

Het draadloze systeem, een resultaat van de discipline die bekend staat als bio-opto-elektronicaer wordt beweerd dat het te verkiezen is boven de fysieke draden (of pacingsnoeren) die bij traditionele pacemakers worden gebruikt.

Efimov en Rogers beweren in hun nieuwe artikel, dat in februari 2025 in het tijdschrift Nature werd gepubliceerd, dat hun nieuwe soort pacemaker effectief en veilig is in februari 2025.

De auteurs ontwikkelden hun concept met de bedoeling om kinderen met aangeboren hartafwijkingen te behandelen, hoewel ze ook suggereren dat de technologie gebruikt zou kunnen worden bij andere aandoeningen of toepassingen die ook zouden kunnen reageren op soortgelijke elektrotherapie, zoals pijnbestrijding en neurale regeneratie.