De eerste indrukken van Atomfall: Quintessentieel choose-your-own-adventure spel met veel verkenning

Op het eerste gezicht zou het niet verkeerd zijn om Atomfall een Britse versie van Fallout te noemen. Maar die bestaat al, en heet Fallout Londondie u kunt (en echt zou moeten) spelen. Atomfall daarentegen is zoveel meer. Er zijn hints naar Fallout New Vegas, waarvan de ontwikkelaars zeggen dat het een directe inspiratiebron is, S .T.A.L.K.E.R en The Last of Us.

Op mijn PC (Ryzen 7 5800X3D, GeForce RTX 3080 Ti, 48 GB DDR4-3200 RAM, Asrock X570 Taichi) liep Atomfall als een zonnetje op 1440p, met gemiddeld ruim 200 FPS op maximale instellingen. Aan de andere kant lanceert het spel ook op last-gen consoles zoals de PS4 en Xbox One, dus het zou geen problemen moeten opleveren op elk systeem dat in de afgelopen vijf-zes jaar is gebouwd.

Atomfall is het tweede paddenstoelen-spel dat dit jaar verschijnt, na Gewaardeerd en en ondanks het gebrek aan RPG-elementen, zijn ze allebei niet zo verschillend. Zo hebben ze allebei een pseudo-open wereld die boordevol geheimen zit. Atomfall heeft drie hoofdgebieden met daartussenin een dorp dat als doorgangshub dient. De introductie ervan is niet echt revolutionair, maar dat lijkt de laatste tijd wel het thema te zijn bij games.

De naamloze hoofdpersoon wordt wakker in een kamer zonder herinnering aan wat er is gebeurd. Een stervende wetenschapper overhandigt u een kaart en ratelt door over "The Interchange" en voor u het weet wordt u een open wereld in geslingerd met niets anders dan de kleren op uw rug en een mysterieuze sleutelkaart die niets waard is. De ontwikkelaars raden u aan om op de moeilijkheidsgraad "Survivor" (één sport onder de moeilijkste) te spelen, en daar ben ik het helemaal mee eens.

In Survivor heeft u geen quest markers en in het begin van het spel is vechten gewoon geen optie omdat u alleen uw vuisten heeft. Het concept van hoofd- en bijmissies is vaag en je zult vaak zonder het te beseffen tussen beide moeten jongleren. Hoewel sommige missies u een kaartmarkering geven, moet u voor de rest op uw gevoel afgaan en op de omgeving letten.

De eerste paar uur heb ik besteed aan het vermijden van gevechten en het afstruinen van elke locatie naar wat ik maar kon vinden aan voorraden. In het begin zijn ze schaars, maar dat kan veranderen naarmate het spel vordert. Een van de vele voordelen van Atomfall is dat vijanden u ruim de tijd geven om weg te vluchten voordat u de strijd aangaat. Er is een visuele dreigingsmeter die lijkt op die in stealthgames.

Ik ben een beetje verdeeld over het progressiesysteem van het spel. Het concept van ervaring/XP bestaat niet, en de enige manier om in level te stijgen is via Skill Tonics die in het spel te vinden zijn. Deze liggen niet echt voor het oprapen, en u moet er actief naar zoeken op moeilijk bereikbare plaatsen. Hoewel dit actief exploratie stimuleert, moet u uw build van tevoren plannen omdat u uw punten achteraf niet opnieuw kunt specificeren.

Over het algemeen slaagt Atomfall er uitstekend in om een gevoel van terreur te creëren in het begin van het spel. Het voelt minder als Fallout New Vegas en meer als Outlast. Gebaseerd op wat ik tot nu toe heb ervaren, kunt u het spel gemakkelijk een paar keer spelen, en ze zullen allemaal op hun eigen manier uniek zijn dankzij de Laissez-faire benadering van het verhaal. Er valt nog veel te ontdekken, en daar zullen we dieper op ingaan in onze volledige recensie die binnenkort verschijnt. Het spel lanceert op 27 maart op alle grote platforms en op 24 maart voor degenen die de Deluxe Edition hebben gekocht.