Fallout - zoete, walgelijke Fallout
door Gerald Strömer
"War. War never changes." Met deze zin begint - zoals elke Fallout game - Fallout 3. Er is nauwelijks een andere game geweest waar ik de afgelopen paar jaar zo veel naar heb uitgekeken als bij Fallout 3. Correctie: er is geen ander spel geweest. Geen enkele game heeft ooit zo'n grote mix van emoties bij mij losgekregen: gepaard met het enthousiasme van de massa voel ik spanning, frustratie, nieuwsgierigheid, vermaak en af en toe pure haat. Misschien is het ergste nog wel dat ik - net als gisteren (en eergisteren...) - op een doordeweekse dag om 5 uur 's ochtends na een 6 uur durende speelsessie zo zacht mogelijk mijn bed in probeer te kruipen, vloekend tegen mezelf dat de wekker om 7 uur weer afgaat en daarmee de sleur van de volgende dag mijn kamer in brengt.
Normaal gesproken heb ik vanwege hardware beperkingen de neiging om een game pas een jaar of twee later te kopen. Tenminste tot het 20 Euro of minder kost. Dit bespaart me uiteindelijk een hoop geld - Ik ben gewoonweg niet bereid om 50-60 Euro voor een spel uit te geven - je hebt dan ook vaak het voordeel dat de bugs (die je tegenwoordig steeds vaker tegenkomt) gefixt zijn voordat je begint te spelen. Soms zie je ook dat als het spel uitkomt dat de "geweldigheid" van het spel gewoon een hype blijkt te zijn. In al mijn jaren heb ik al God weet hoe vaak gehypte games zien komen en gaan. Vaak genoeg om er vanaf te blijven in ieder geval.
Fallout 3 is een uitzondering. Het is het allereerste spel waarvoor ik al mijn netgenoemde idealen heb verbroken. Ik had het spel een maand voor de release gepre-ordered. Wel had ik even mijn twijfels of ik de Duitse of Engelse versie zou bestellen (mijn moedertaal is Duits). Aan de ene kant wilde ik geen slechte nasynchronisaties die de pret zouden kunnen bederven. Aan de andere kant werd mijn beslissing vergemakkelijkt doordat, zoals gewoonlijk, het spel gecensureerd is voor het Duitse publiek. Dit betekent geen bloed en afgereten ledenmaten. Deze Big Brother houding van het vaderland praat zichzelf goed als een morele verantwoording, zelfs voor 18+ games. Dit irriteert me enorm. Had ik trouwens al vermeld dat Fallout enorm veel gore heeft? Of beter gezegd: heeft altijd veel gore gehad en zal ook altijd zo blijven?
In ieder geval heeft het Fallout universum me al eind jaren 90 vastgegrepen toen ik vocht in een isometrisch top-down aanzicht van mijn superpixelachtige held in turn-based stijl. Zelfs in die tijd waren het niet de graphics, die het beste als niet up-to-date genoemd kunnen worden, die me fascineerde. Fallout is meer dan alleen dat. Fallout 3, dat anders dan deel 1 en 2 nu in first person wordt gespeeld (de graphics worden geproduceerd door een opgepepte Oblivion engine trouwens) en zijn niet meer turn-based, ze worden (behalve bij een V.A.T.S. gevecht) in real-time gespeeld en dat werkt bijzonder goed. Hoewel ik mijn twijfels had over de nieuwe ontwerpers en het veranderde spelprincipe, werd ik positief verrast.
Dit geldt ook voor de systeemvereisten en gameplay prestaties. Ik speel zelf op mijn oudere PC die destijds alleen voor games was samengesteld. Niet echt een monstermachine dus, maar een oude single core CPU met 2GB aan RAM en een Radeon X1950 Pro. Elke notebook die een beetje modern is met een aparte grafische kaart en een dual- of quad core processor zal mijn werkpaard vrij makkelijk voorbij stevenen, dan hebben we het nog niet eens over de nieuwste gaming notebooks. Desondanks loopt Fallout 3 volledig probleemloos op mijn machine. Ik moet wel zeggen dat ik niet hoef te denken aan anti-aliasing gecombineerd met een hoge resolutie. Simpel gezegd zou je het spel op elk min of meer moderne notebook zonder problemen kunnen spelen - graphics instellingen zullen daarentegen wel vrij gematigd moeten worden.
In ieder geval vind ik Fallout 3 enorm fascinerend. Maar wat is het dat deze game zo fascinerend maakt? Allereerst de hele setting - na een nucleaire oorlog in een verlaten landschap, "the wasteland" - is op een verfrissende manier doorgevoerd. Wie weet hoeveel science-fiction of fantasy spellen inmiddels het daglicht hebben gezien? Het thema achter Fallout is na al die jaren vrijwel onaangetast gebleven. Anders dan de drie Fallout spellen bevinden maar weinig games zich in deze sfeer. Het is niet een of andere Mad-Max spinoff om voor jezelf te spelen, het heeft echt zijn eigen unieke charme. Stel het Fallout universum maar een beetje voor als een toekomstige versie van de jaren 50. Auto's die door atoomkracht van energie worden voorzien, zwevende huishoudelijke robots, energiewapens en krachtige harnassen. Ondanks dat geeft het spel nog steeds het jaren 50 gevoel, van de vrees voor een nucleaire oorlog tot het intacte idee over de American dream en de jaren 50 muziek.
De Fallout games laten de speler rondlopen in de restanten van deze aangrijpende wereld: een verlaten omgeving, verwoest door een nucleaire oorlog (in het geval van deel 3) een goede 200 jaar eerder, waarin het waaien van de wind soms het enige teken van leven is. In deze woestenij kunnen de meest sinistere figuren gevonden worden: rovers, gemuteerde dieren, freaks en super-mutanten. De laatste niet gemuteerde mensen hangen met hun laatste krachten aan de rand van overleving of leven in bunkers (zogenaamde vaults).
Afgezien van de ongebruikelijke, memorabele setting, is Fallout exceptioneel op twee manieren: ten eerste vanwege de enorme vrijheid van keuzes - voor elk probleem zijn er altijd meerdere oplossingen - en ten tweede vanwege de zwarte humor. In de non-gecensureerde versie komt die tot uiting als een vorm van geweld die op de een of andere manier helemaal bij het spel past. Zoals bij echte role-playing games zitten er in Fallout 3 een hoop gesprekken met andere, soms bizarre figuren. Zo kan bijvoorbeeld elke fan van de serie zich de freak Harold nog wel herinneren. Eergisteren besloop ik een supermutant en een gevangene die op zijn vrijlating aan het wachten was. Ik luisterde geamuseerd hun gesprek af. De gevangene probeerde de supermutant ervan te overtuigen dat hij niet afgeslacht moest worden aangezien het vlees van zijn al dode celgenoot nog voldoende zou zijn. Waarop de gigantische supermutant antwoordde "Maar jij bent nog zo vers!".
Ik HOU van deze game. En haat het natuurlijk. Verdomme.
