Acer TravelMate P4 laptop test: Understatement is voor de bazen

De communicatiemodule is een M.2-2230 kaart op het moederbord. De Intel Wi-Fi 6 AX211 bevat ook ondersteuning voor Bluetooth 5.3. Volgens de fabrikant zou de chip bijzonder krachtig moeten zijn in dichte WLAN-omgevingen met tientallen routers en honderden aangesloten apparaten, bijvoorbeeld door lagere latenties te bieden. Bluetooth 5.3 ondersteunt "low energy" audiosignalen. De TravelMate slaagt met vlag en wimpel voor onze test (met omringende Wi-Fi-geluiden uitgeschakeld) en speelt in de hoogste klasse. Zoals vereist voor een zakelijke laptop, heeft de TravelMate ook een bedrade Ethernet-aansluiting. De Realtek Gigabit NIC heeft een typische uitklappoort.

De vingerafdruklezer is geïntegreerd in de aan/uit-toets, met het Kensington-slot in de buurt.

De TravelMate slaat een zeer goed figuur op het gebied van onderhoud en upgrades. Als de koelribben van de heat pipe vuil zijn, is er een opening om lucht onder druk in te blazen. Het bodemdeksel kan snel en gemakkelijk worden verwijderd met een kleine Torx-schroevendraaier. Na het verwijderen van de schroeven kan het deksel zonder ander gereedschap opgetild worden. Vervolgens krijgt u toegang tot twee RAM-sleuven, waarvan er één bezet is met 8 GB. De batterij is vastgeschroefd, en de SSD zit in een sleuf als een M.2-2280 module. Er is geen tweede M.2 SSD-sleuf.

Acer gebruikt een chiclet-toetsenbord met rubberen koepel dat in twee stappen verlicht kan worden. Het biedt nu een goede afstand tussen de toetsen. Hun scherpe drukpunt in combinatie met de strakke toetsaanslag zorgt voor een prettige type-ervaring, en het toetsenbord geeft nergens mee. Hoewel het typen niet helemaal stil is, komt het wel in de buurt. De toetsen hebben een discreet gematteerd oppervlak dat het glijden van de vingers mogelijk maakt. De F- en J-toetsen zijn zoals gebruikelijk gemarkeerd voor aanraaktypisten. De toetsen hebben geen secundaire niveau-aanduiding voor het cijferblok dat er nu niet meer is. Hoewel de omhoog/omlaag toetsen kleiner zijn, zijn ze nog steeds goed bruikbaar. Een positief punt is de Fn-toewijzing van de pijltjestoetsen met Home, End, PgUp en PgDn.

Hoewel sommigen misschien niet blij zijn met de aan/uit-knop rechtsboven op het toetsenbord, heeft de fabrikant zijn best gedaan om onbedoelde activering te voorkomen: De knop heeft een speciaal kader en bijna geen slag, dus u moet hard drukken om hem te activeren.

De ClickPad meet 14,5 cm (~5,7 in) in de diagonaal en is precies in het midden geplaatst. We hebben nooit het gevoel gehad dat we het moesten deactiveren tijdens het typen, hoewel u dit wel kunt doen met een Fn-toets. De aanslag is kort, en we kunnen eigenlijk alleen op de onderste helft van het gebied drukken omdat het boven te veel kracht zou kosten. Het klikgeluid is onopvallend, omdat het stil en dof is. Door de korte beweging voelt het drukpunt niet duidelijk genoeg aan. Alle multitouch-bewegingen worden ondersteund. Het oppervlak van de pad is gladder dan dat van de omliggende palmsteunen, waardoor de vingers ook alleen op de tast hun weg kunnen vinden.

Een extra kalibratie is niet de moeite waard, omdat de DeltaE van de grijstinten slechts van 2,3 naar 0,8 wordt teruggebracht. Hoewel dit nog steeds een verbetering is, kunnen onze ogen meestal geen verschil met het origineel waarnemen bij afwijkingen onder de 3,0. De ColorChecker DeltaE is marginaal verlaagd van 5,5 naar 5,0, wat ver verwijderd is van de magische 3,0. Dit paneel is niet geschikt voor professionele beeldverwerking, zoals blijkt uit de Calman kleurkalibratietool.

Bij dagelijks gebruik ligt de grootste zwakte in de lage maximale helderheid van 253 cd/m² (midden). Dit is binnenshuis voldoende, maar in de zomer op het balkon of in het park zal het werken moeilijker worden. De verlaging van de maximale helderheid naar 213 cd/m² (midden) bij batterijgebruik helpt hier ook niet. We zien wat vertroebeling in de linker- en rechterbenedenhoek, maar alleen bij een zwart beeld.

Als u het scherm vanaf de zijkant bekijkt, wordt het aanzienlijk donkerder - maar dit heeft niets te maken met een privacymaatregel die voorkomt dat anderen naar uw scherm kijken. Het schrift is echter nog steeds duidelijk leesbaar.

De R15 constante belastingstest evalueert hoe de SoC zich gedraagt onder continue maximale belasting. Is de SoC in staat om constant hoge punten in de benchmark te behouden? Het antwoord is nee, aangezien de Intel Core i5-1335U op een lager dan gemiddeld niveau begint en daar dan ook blijft. Terwijl de piekprestaties van deze SoC 1.547 punten kunnen bereiken, haalt de TravelMate slechts 1.238 punten. De i5-1345U zuster SoC begint hoger met 1.541 punten, maar zakt daarna af naar gemiddeld 1.310 punten. Kortom, de Acer laptop haalt niet het volledige potentieel van de chip, en de prestaties van de P-kernen blijven onbenut.

Hoe komt dat? 4.6 GHz, het maximum van de twee P-kernen, wordt niet eens bereikt aan het begin van de benchmark, en de logviewer toont alleen 4,3 GHz in de eerste twee runs. Het gemiddelde van de P cores in de loop ligt op 3,58 GHz. De E cores draaien ook alleen aan het begin op 3,3 GHz, voordat hun gemiddelde daalt naar 2,45 GHz.

Acer heeft de temperatuurlimieten aangepast om hier lagere oppervlaktetemperaturen te krijgen, en zodra 90 ºC (194 ºF) maar net wordt aangeraakt, wordt de snelheid aanzienlijk afgeremd. In het stroomverbruik van de SoC zien we duidelijk 55 watt (kortstondig) en 28 watt (langdurig) als markeringen.

Maar dit maakt de Acer TravelMate P4 nog geen slechte kantoorlaptop. Aan de andere kant zullen degenen die de best mogelijke piek- en constante prestaties voor hun toepassingen nodig hebben, beter af zijn met een Dell Latitude 7440 of Lenovo ThinkPad E14 G5.